Uważny czytelnik, który zapoznał się z biografią Zofii Zielińskiej sporządzoną przez Sylwestra Marynowicza, zapamiętał na pewno taki oto fakt, że jeszcze przed uzyskaniem przez nią dyplomu doktora filozofii, ówczesny kierownik Instytutu Slawistyki na Uniwersytecie Wiedeńskim, profesor Rudolf Jagoditsch, zaproponował jej, aby objęła lektorat języka polskiego. Zofia Zielińska podjęła się tej roli i od samego początku realizowała ją z taką pasją, że w krótkim czasie zyskała uznanie wszystkich slawistów europejskich. Należy w tym miejscu podkreślić i to, że nie ograniczyła się tylko do nauki związanej z językoznawstwem, ale także dała szansę zapoznania się swoim studentom z literaturą oraz etnografią polską.
Wychowała wielu wspaniałych slawistów, a kiedy po trzydziestu pięciu latach pracy odchodziła z Uniwersytetu Wiedeńskiego, co uczyniła głównie ze względu na pogarszający się stan zdrowia, pożegnanie jej przekształciło się w uniwersyteckie wydarzenie, czyli demonstrację adoracji studentów wobec niej jako pedagoga, określanego przez jej wychowanków mianem "prawdziwie niezapomniany". Wśród jej studentów znaleźli się późniejsi wybitni publicyści i tłumacze. Dość wymienić kilka nazwisk: wspaniały slawista profesor Thomas Rotschyld, Imgard Zimmerman-Golheim, wybitna tłumaczka prozy Stanisława Lenia, Martin Pollak, znakomity publicysta, wielki literat i jeszcze większy demokrata.